आफू ‘टप’ भएको खबर सबैभन्दा पहिला उनले आफ्नो आमालाई सुनाए। सायद खुसीका आँशु पनि भरिए होलान्। केही बेर त आमा बोल्नै सकिनन्। अनि भनिन् – बधाई छ। राम्रोसँग डाक्टर बन्नु। त्यसपछि बुवालाई पनि त्यो खबर सुनाए। बुवा पनि खुब खुसी भए। त्यो बेलासम्म उनका दाजुले डेरामा एक पोका मिठाइ ल्याइसकेका थिए। डेरामा बसेका तीनजना दाजुभाइले खुसियाली साटे।
उनका दाइ पनि आयुर्वेदमा डाक्टरी पढ्दैछन्। आइओएमबाटै बिएएमएस (ब्याचलर्स अफ मेडिसिन एन्ड सर्जरी) मा नाम निकालेका उनी कीर्तिपुर कलेजमै पढ्छन्। त्यसैले आशिक पनि दाइकै डेरामा छन्। उनकै अर्का दाइ पनि त्यही कोठामा बस्छन्।
सेतो गन्जी र हाप पाइन्ट। घाँटीमा ठूला-ठूला रुद्राक्ष माला भिरेका उनका दाजु अम्बेश पनि दंग छन्। एउटा साँघुरो डेरामा उकुसमुकुस एउटा सपनाले अब गन्तव्यको बाटो समातेको छ।
आसिकका बुवा आफैं शिक्षक थिए। आमा पनि एसएलसीसम्म पढेकी। उनी सानैदेखि पत्रपत्रिकामा रुची राख्थे। समाचारहरू हेर्थे र सुन्थे। अनि पढ्थे।
स्कुले जीवनमा उनले ‘डाक्टरका लापरबाहीले बिरामीको मृत्यु’ भन्ने हेडलाइनहरू धेरै पढे। धेरै सुने। धेरै देखे-जनकपुरमा अस्पतालहरू फोडिएका, डाक्टर कुटिएका। र, त्यहीबेला उनमा सपनाहरू सल्बलाउन थालेका थिए-अब भविष्यमा डाक्टरै बन्ने हो। उनलाई लाग्थ्यो र अहिले पनि लाग्छ-कसैको ज्यान बचाउने डाक्टरहरू लापरबाही गरेर कसैको ज्यान लिनै सक्दैनन्।
जब कुनै सपनाले पछ्याउन थाल्छ अनि जीवनको गति पनि कहाँ थामिन्छ र!
डाक्टर बन्नका लागि ४०-५० लाख लाग्छ भन्ने थाहा थियो। तर पनि हिम्मत थियो- छात्रवृत्तिमै नाम निकाल्छु। लक्ष्य चुम्नका लागि त सपना देख्नैपर्छ।
आसिकले अब आइओएमकै शिक्षण अस्पताल महाराजगन्जमै पढ्नेछन्।
‘सबैको रोजाइ त्यही नै हुन्छ। मेरो सपना पनि त्यही नै हो। अब त्यो ४०-४५ लाख त तिर्न पर्दैन। तर, अरू खर्च त लाग्छ नै। होस्टेल नपाए केही वर्ष त आफ्नै खर्चमा बसेर पढ्नुपर्छ। त्यो त जसोतसो म्यानेज गर्नैपर्ला। अहिले पनि घरबाट आएको खर्च खाजा नै नखाएर चलाइरहेका छौं’, उनले भने।
भात बसाएको प्रेसर कुकरमा सिठ्ठी लाग्यो। कराईमा पाकिरहेको करेलाको तरकारी चलाउँदै उनका दाइले भने, ‘बाटो त भेटियो। तर, अब झन् कठिन छ। अझ धेरै मेहनत त गर्नै बाँकी छ।’
र, १८ वर्षे आसिक अबको ४ वर्षपछि २२ वर्षे डा. आसिक झा भएर निस्किने छ।श्रोत :- आयो मेल
